In het boek staan foto’s en interviews van en met nierdonoren en –ontvangers, die allemaal een tatoeage hebben laten zetten als blijvende herinnering aan hun donatie en transplantatie. Hesselink kwam op het idee voor het boek na de zoveelste vraag in zijn spreekkamer: ‘dokter Hesselink, mag ik een tatoeage laten zetten?’
‘Mensen die een transplantatie hebben ondergaan, moeten zorgvuldig zijn. Ze slikken afweerremmende medicatie en zijn daardoor vatbaar voor infecties. Vandaar dat ze een tatoeage met mij bespreken voordat ze ertoe over gaan.’ Wat bleek: veel tatoeages werden gezet om de goede afloop van een niertransplantatie te vieren. Daar zit een verhaal in, bedacht Hesselink.
De polsen van Raquel en Rosa
Hij ging bij een farmaceutisch bedrijf te rade en vroeg of ze een boek wilden sponsoren. Dat wilden ze. Dus nu liggen er 500 boeken in zijn kantoor, met prachtige foto’s van Anette Brolenius en teksten van Pam van der Veen.
‘Dit boek gaat over liefde, verbinding en vrijheid. De liefde voor het leven, de verbinding en liefde tussen nierdonor en -ontvanger. Én de herwonnen vrijheid na een succesvolle niertransplantatie’, schrijft Hesselink in zijn voorwoord.
Raquel, fotografie Anette Brolenius
Met het boek wil hij aandacht vragen voor niertransplantatie en het tekort aan organen, de mogelijkheid om bij leven een nier te doneren, en wil hij de vooroordelen over niertransplantatie de wereld uit helpen. ‘Veel mensen vinden transplantatie en donatie eng. Ze hebben verhalen gehoord over orgaanroof. Denken dat nierpatiënten hun ziekte aan zichzelf te danken hebben, of denken dat transplantatie alleen nodig is bij oude, gerimpelde mensen.’
‘In dit boek’, vindt Hesselink, ‘staan mensen zoals jij en ik.’ Een van zijn patiënten opperde om, bij de lancering van het boek, Hesselink zelf te voorzien van een tattoo. Grinnikt: ‘Ik heb zelf niet zoveel met tatoeages. Ik ben nog net zo onbeschreven als toen mijn moeder mij op de wereld zette.’
Dennis Hesselink
