Dat je niet oud hoeft te zijn voor een plotselinge hartstilstand, bleek deze week op het EK voetbal toen de 29-jarige Christian Eriksen op het veld in elkaar stortte. Doordat de zorgketen direct op gang kwam en iedereen wist wat hij moest doen, gaat het inmiddels weer goed met de profvoetballer.
Onderzoek
‘En dat gebeurt soms ook bij kinderen’, leggen kinderintensivisten-/artsen Corinne Buysse en Rogier de Jonge van de kinder IC uit. Zij deden onderzoek naar plotselinge hartstilstand bij kinderen. ‘Ze hebben dan, net zoals Eriksen, vaak een schokbaar hartritmestoornis waardoor het hart op hol slaat en zij plots neervallen. Wij hebben voor het eerst wetenschappelijk onderzocht wat de kansen zijn op lange termijn bij kinderen met een plotse hartstilstand buiten het ziekenhuis in de afgelopen 20 jaar. En die zijn echt goed! Vooral de introductie van de AED op openbare plaatsen, bijvoorbeeld bij Albert Heijn, en een goede keten van zorg- en burgernetwerk blijken tientallen kinderlevens te redden. Zonder dat zouden deze kinderen een hartstilstand niet overleven.’
AED en adequaat handelen
‘Het belangrijkste in zo’n acute situatie is dat men herkent dat het om een hartstilstand gaat, ook al is het een kind. Daarnaast dat de reanimatie op gang komt én er zo snel mogelijk een AED aan te pas komt om snel te onderzoeken of het om een hartritmestoornis gaat. Het incident op het EK illustreert hoe dat moet en hoeveel baat de patiënt, in dit geval Christian Eriksen, erbij heeft. Ook zien we dat het adequaat handelen positieve invloed heeft op de kwaliteit van de rest van het leven van de kinderen. Ze komen bij ons ter observatie waardoor we kunnen zien hoe zij zich na het incident ontwikkelen en gelukkig zien we dat veel van hen hun oude leven weer op kunnen pakken. Nederlands blijkt hierin koplopen en dat is mooi nieuws en heel belangrijk om dit zorg- en burgernetwerk nóg beter te maken.’
Trends en preventief herkennen
‘De komende tijd gaan we verder met twee belangrijke vervolgstappen. Allereerst kijken we welke trends ervoor hebben gezorgd dat er een verbetering is opgetreden in de afgelopen 20 jaar en of dat nog te optimaliseren is. Daarnaast, belangrijker nog, hopen we op een antwoord op de vraag; hoé had het voorkomen kunnen worden? Dus, kunnen we kinderen die het risico lopen op een schokbaar hartritmestoornis preventief herkennen? Daar gaan wij ons de komende tijd hard voor maken, want het gaat om leven en dood! We hebben het hier over kinderen met nog een heel leven voor zich. Daar moeten we alles aan doen om dit te voorkomen.’
