In de documentaire (link onderaan) zien we ambulances af- en aanrijden, de traumahelikopter die patiënten brengt en spannende momenten op de intensive care.
Naast artsen en verpleegkundigen doen ook twee patiënten hun indringende verhaal. Over momenten dat het niet meer hoefde. Clementine Daggers: ‘Ik was voor de derde keer geïntubeerd en zei: ‘Ik wil niet meer, ik kan niet meer’.’ Na indringende woorden van haar kinderen besluit ze toch te blijven strijden.
Diederik Gommers, hoofd van de intensive care-afdeling en inmiddels een bekende Nederlander, vertelt hoe hij tijdens een haastige autorit op de Maasboulevard staande wordt gehouden door een motoragent. ‘U was aan het bellen, u bleef links rijden en u reed te hard.’ Gommers: ‘Ja, sorry.’ Agent, nadat hij Diederik heeft herkend: ‘Maar ik zie hoe belangrijk u bent, dus, eh, wel een beetje goed opletten alsjeblieft.’
Tegen het einde van ‘Op zoek naar het laatste bed’ zijn de tijdelijke extra ic-bedden weer leeg. Dwalend over de inmiddels ontmantelde ‘camping-ic’ verzucht internist-intensivist Ben van der Hoven: ‘Ik zou zoiets nooit meer willen meemaken, zeker niet.’
Toch is Ernst Kuipers, voorzitter van de Raad van Bestuur, er in een volgende scène niet gerust op: ‘Ik heb niet het gevoel dat we trots kunnen zeggen: En nu is het ook allemaal klaar. Totaal niet.’