Foto: Phil Nijhuis
Ze delen ook na werktijd hun leven én de zorg voor dochter Alicia (2). AmazingErasmusMC spreekt het duo onder het genot van koffie met wat lekkers. Want hun meest recente gezamenlijke wapenfeit is een publicatie in het vooraanstaande vakblad Diabetes Care. Daarin concluderen ze in een metastudie dat mensen met diabetes opvallend vaak wervelbreuken oplopen. Eén op de tien patiënten heeft zo’n breuk.
Krom
Edwin Oei, die met beeldvormende technieken onderzoekt welke mechanismen betrokken zijn bij botgroei en afbraak: “Dat geeft niet alleen vaak ernstige pijnklachten, zulke breuken hebben ook negatieve effecten op lange termijn. Patiënten gaan bijvoorbeeld krom lopen, bewegen veel minder dan goed voor ze is. Ze ademen minder goed, wat gevolgen heeft voor hun longfunctie. Ook zien we dat zij eerder overlijden dan patiënten zonder breuken.”
Veel diabetespatiënten weten het niet, maar hun ziekte heeft ook invloed op de botten, weet Ling Oei: “Er gaat veel aandacht naar het effect van diabetes op de bloedvaten. Maar we zien ook dat beschadigingen in de botten slechter genezen. Daar hebben patiënten niet altijd erg in. Ze zien botten als dood weefsel. Ik snap wel waarom: Als een mens overlijdt, blijft er immers alleen een skelet over.”
Uit balans
Maar dood is bot allerminst. Edwin: “In de botten vinden allerlei processen plaats. Bij mensen met diabetes zijn die verstoord. De afbraak en opbouw van botcellen is, net als bij botontkalking, uit balans. Hoe dat precies komt, weten we nog niet.”
Ling gaat verder onderzoek doen naar die onderliggende mechanismen, en ze gaat kijken of de gebruikelijke anti-osteoporose behandeling wel werkt bij diabetespatiënten. “We hebben, in groepsverband, 3,5 miljoen euro gekregen van de Europese Commissie voor dat onderzoek.”
Botdichtheid
“Een ander probleem is dat de standaard beeldvormende scans bij diabetes een onderschatting van het risico geven, omdat bij diabetes gemiddeld juist een hogere botdichtheid wordt gevonden. De kalkopbouw in het bot is goed, maar met andere bouwstenen van het bot is iets mis.”
Edwin: “We zijn op zoek naar subsidie voor een onderzoek met een nieuwe beeldvormende techniek: de PET MRI scan. Daarmee kun je de functie van de verschillende weefsels in de botten en gewrichten in kaart brengen. Daarmee hopen we meer informatie te verkrijgen over de ziekteprocessen van bijvoorbeeld artrose en osteoporose. Zijn er bijvoorbeeld verschillende soorten artrose en osteoporose te identificeren? Als we daar achter komen, kunnen we patiënten beter op maat behandelen.
Samen onderzoek doen én werken in hetzelfde instituut. Kun je het werk dan ooit los laten? Ling: “We praten thuis natuurlijk best vaak over het werk.” Met een guitige blik op haar man: “Maar als het teveel wordt, krijg ik dat wel te horen van hem.”
Leiden
Ze leerden elkaar kennen op een feestje, toen Ling nog in Leiden woonde. “Edwin was net klaar met zijn opleiding tot radioloog en al gepromoveerd. Ik had op zich graag in Leiden willen blijven, maar Edwin kon hier in het Erasmus MC aan de slag. Al snel hoorde ik over een promotieplek in de onderzoeksgroep van André Uitterlinden en Fernando Rivadeneira. Daar ben ik toen begonnen, en dat is een beetje familie geworden. Nu hebben Fernando, Edwin en ik een gedeelde promovendus, Fjorda Koromani. Zij is eerste auteur van het artikel in Diabetes Care.”
Inmiddels zijn ze ouders van Alicia, die -waar mogelijk- mee gaat op congressen. “Zo’n congres is mede daardoor wat drukker geworden”, zegt Edwin. “Niet alleen door de zorg voor Alicia, ook doordat we de congressen inmiddels gebruiken om vergaderingen te beleggen met internationale collega’s, over lopende studies en dergelijke.”
Kleine Alicia, dochter van twee gepassioneerde arts-wetenschappers, nu al mee op congres. Op de vraag of zij een gedoodverfde dokter zal worden, glimlacht Ling minzaam: “Daar zijn we nog niet over uit.”
