Gabriëlle Strumpel (37) is vierentwintig jaar als ze een nieuwe lever nodig heeft, omdat die van haar is aangetast door een auto-immuunziekte. In de bloei van haar leven voelt ze dat haar energie afneemt. ‘Ik was altijd heel druk en actief en dacht: ik word ouder en daarom rustiger. Maar dat was achteraf natuurlijk niet logisch. Mijn lever werd afgestoten door mijn eigen lichaam.’
De wisselende dag– en avonddiensten die ze bij de benzinepomp draait, kan ze niet langer volhouden. ‘Maar mijn arts zei: ‘Dat jij in dit stadium nog werkt, is uitzonderlijk’.’ Dus stopt ze bij de pomp en gaat ze bij haar ouders in het bedrijf aan huis werken tot ook dat niet meer lukt.
Bij haar thuis is het motto: niet zeiken, maar gaan. ‘Dat heeft me ver gebracht en helpt me nog steeds. Maar ik heb ook geleerd dat rust en daaraan toegeven me ook verder kunnen brengen.’
Paard
Terwijl Strumpel op de wachtlijst staat voor een nieuwe lever, blijft ze bewegen en sporten. ‘Ik reed paard en je wilt niet weten hoe ik eraf kwam. Maar juist die beweging was heel belangrijk om mijn spieren in vorm te houden voor de transplantatie die ik moest ondergaan. Ook komt ze in contact met een ayurvedisch therapeut, die met haar kijkt naar haar voeding en haar mentale gezondheid. ‘Dankzij haar ben ik heel sterk de operatie ingegaan.’
In april 2011 komt er een lever beschikbaar. ‘De dag dat ik werd getransplanteerd, is mijn tweede verjaardag. Maar ik sta dan ook stil bij de mensen die hun geliefde zijn verloren.’
Strumpel knapt zo vlug op dat ze voor het paasweekend al naar huis mag. Ze gaat weer sporten en stapt zelfs weer in haar sportauto. ‘Iedereen om mij heen vond dat retespannend.’ Strumpel is vastberaden, met een niergordel om haar buik gaat ze naar de cross. Daarna gaat ze ook fitnessen.
Haar enorme drive gebruikt Strumpel om andere lotgenoten ook in beweging te laten komen. ‘Als je getransplanteerd bent, heb je goede maar ook minder goede momenten. Die minder goede momenten hoeven niet te betekenen dat je ergens mee stopt, je kunt vaak ook een tandje minder. Kijk naar wat je wel kunt.’
Sinds enkele maanden is ze betrokken bij TransFit, een initiatief van de Stichting Sport en Transplantatie. Samen met een team van vrijwilligers organiseert ze sport- en beweegactiviteiten voor getransplanteerden. ‘Mijn ervaring is dat wanneer mensen een sport beoefenen die ze leuk vinden en daar goede begeleiding bij krijgen, ze ontdekken dat ze meer kunnen dan ze denken.’
Ook leverarts Caroline den Hoed gooit haar balgevoel in de strijd tijdens de aanstaande ‘Match for Life.’ Als medisch coördinator van het levertransplantatieprogramma en lid van het bestuur van het Transplantatie Instituut is zij actief betrokken bij het evenement.
Leverarts Caroline den Hoed en deelnemer aan ‘Match for Life’.
Bewegen is belangrijk, onderstreept ook Den Hoed. ‘Als mensen gezonder leven en fitter de transplantatie ingaan, zijn de uitkomsten na transplantatie beter en gaat het herstel sneller. Door bewegen te integreren in de zorg brengen we het risico op leefstijlziekten, dat wordt verhoogd door het gebruik van medicijnen tegen afstoting, in balans. Daardoor leven patiënten langer en gezonder na een transplantatie.’
Opbrengst
De opbrengst van de Match for Life gaat naar transplantatieonderzoek. ‘We zijn nog steeds op zoek naar de heilige graal die ervoor zorgt dat het orgaan geaccepteerd wordt door het lichaam met zo min mogelijk nadelige bijwerkingen’, aldus Den Hoed.
Met voldoende bewegen heeft Den Hoed zelf geen moeite. Ze loopt marathons, ze hockeyt en doet aan crossfit. Maar of ze haar sportiviteit ook tijdens de match kan verzilveren, moet nog blijken. ‘Ik heb nog nooit in mijn leven een voetbalwedstrijd gespeeld. Dit wordt de eerste keer.’
