Anke Marmelstein (23) is erbij als mensen door de meest emotionele momenten in hun leven gaan. Zo herinnert ze zich de moeder die haar nier doneerde aan haar kind van 2 jaar. Anke zag dat de moeder het na de operatie moeilijk had: ze maakte zich grote zorgen. Zij lag op Anke’s afdeling en haar kind een heel eind verderop in het Sophia Kinderziekenhuis. Even langsgaan, kon niet.
‘Ze wilde zo ontzettend graag weten hoe het met haar kindje ging. Toen heb ik de kinderarts gebeld om te vragen of die wilde langskomen, om de moeder gerust te stellen en te vertellen hoe het ging met haar kind.’
Smachten
Het is tekenend voor Anke. Ze is het soort jonge enthousiaste verpleegkundige waar ziekenhuizen naar smachten. Al tijdens haar eerste snuffelstage in haar opleiding wist ze het: dit vak is voor mij. ‘De verpleegtechnische handelingen vind ik het leukst: infusen aanleggen, katheters plaatsen. Maar ook het contact met patiënten natuurlijk. Patiënten hebben het overdag druk met onderzoeken, de diëtist, de fysiotherapeut en de artsen die langskomen. Dan vinden ze het fijn als ik tijdens mijn avonddienst even de tijd voor ze neem. Dan pak ik er een stoel bij en maak ik een praatje met ze.’
Op de afdeling Nierziekten & Vaatchirurgie, waar Anke sinds 2022 werkt, liggen patiënten met nierziekten en aandoeningen aan hun bloedvaten. En dus mensen die een niertransplantatie ondergaan. ‘Van een transplantatie hangt veel af. Het zijn emotionele momenten in een mensenleven.’
Warm lichaam
Na een niertransplantatie ziet Anke mensen soms snel opknappen. ‘Ik nam een keer een patiënt op die al een hele tijd aan de dialyse zat. Nierpatiënten mogen maar heel weinig drinken, deze patiënt mocht per dag maar drie glazen vocht binnenkrijgen. Daar kom je al snel aan, zeker met het water dat nodig is om de medicatie in te nemen. Een paar dagen na de transplantatie was hij zo gelukkig, omdat hij weer kon drinken waar hij zin in had. Hij kon ook weer op vakantie omdat hij niet meer hoefde te dialyseren en zijn lichaam voelde voor het eerst in jaren weer warm aan. Voor dit soort momenten doe ik het.’
De keuze om verpleegkundige te worden was de juiste, ziet Anke al na een jaar werken. ‘Eigenlijk wilde ik dokter worden, maar op het gymnasium aardde ik niet. Ik ben me gaan afvragen: wat komt in de buurt van dokter zijn? Ik kwam op verpleegkunde omdat je in dat beroep eindeloos kunt doorgroeien en bijleren. Je kunt overal aan het werk en je kunt doorleren voor IC-verpleegkundige of verpleegkundig specialist. Je kunt zelfs promoveren op verpleegkundige wetenschappen.’
Publieksjaarverslag
Dit verhaal komt uit het publieksjaarverslag 2022 van het Erasmus MC: een magazine vol persoonlijke verhalen van onze patiënten, collega’s en studenten. Neem een gratis exemplaar mee uit de lichtblauwe bakken bij de ingangen van het ziekenhuis, of lees het online.
