Ze vermoedde dat zelf al, want ze werd benauwder, hoestte meer en verslikte zich vaker, schreef ze die dag op haar Instagram-account Longeneeslijk. Haar arts had nog meer slecht nieuws: er zijn geen andere behandelingen meer mogelijk. De prognose die ze kreeg is onzeker, het kan dat ze nog twee maanden heeft, maar het kunnen er ook wel zes worden.
Hermans-Kroot leeft al ruim 3,5 jaar met de diagnose ongeneeslijke longkanker en heeft 13 behandelingen achter de rug om haar een zo lang en goed mogelijk leven te bezorgen. En een waslijst aan onderzoeken.
Resterende tijd benutten
Ze heeft meestal geen pijn, vertelt ze half september 2024. ‘Soms vlamt die op in mijn longen, dan neem ik oxycodon.’ Fysiek is er niet veel veranderd sinds ze te horen kreeg dat er geen nieuwe behandelingen meer voor haar zijn. ‘Mentaal gaat het ook best goed met me. Ik weet natuurlijk al een tijd dat ik ziek ben en dat dit bericht ooit zou komen. Eigenlijk had ik het al veel eerder verwacht. Onbewust heb ik me er misschien wel op voorbereid. Het blijft natuurlijk klote, maar mentaal heeft het niet veel veranderd. Als ik nu opeens allerlei dingen niet meer had gekund was het misschien anders geweest.’
Haar man Matthijs denkt er net zo over. ‘Hij vindt het ook heftig, want hij beseft natuurlijk dat het nu wel dichterbij gaat komen. We hebben gewoon zoiets van we zien het wel. En we proberen de tijd die resteert maximaal te benutten.’ Gelijk nadat ze te horen gekregen hadden dat de laatste experimentele behandeling vergeefs was geweest zijn Eva en Matthijs op vakantie gegaan naar Tenerife.
Ze gaan graag uit eten en Hermans-Kroot heeft een voorliefde voor taartjes. Ze spreekt zo vaak mogelijk af met haar vriendinnen. ‘Deze week is eigenlijk te druk, maar mijn ADHD zorgt dat ik aan blijf staan en dat ik toch veel energie houd.’
Actief blijven
Hermans-Kroot leeft intussen met flinke beperkingen. Ze is afhankelijk van een rolstoel, heeft een bril een twee gehoorapparaten omdat haar zicht en gehoor aangetast zijn door uitzaaiingen in haar hersenen. Door de knieën gaan lukt nog wel, maar omhoog komen niet meer. Lastig allemaal, maar Hermans-Kroot laat zich er niet door uit het veld slaan. Ze doet nog steeds zelf in de buurt boodschappen, in haar scootmobiel. Ze kan niet meer zonder, want, zegt ze, ‘ik ben zo wankel als de pest’.
‘Bezig zijn helpt me om het langer vol te houden’
Ze kookt zo vaak mogelijk zelf, stofzuigt en doet ook allerlei andere kleine klusjes in huis zoals het opvouwen van de was, zodat haar man Matthijs niet te veel extra belast wordt naast zijn baan. Voor het grotere poetswerk heeft ze een hulp.
‘Zolang ik maar van alles om handen heb, ben ik eigenlijk niet zo veel bezig met mijn ziekte’, zegt Hermans-Kroot. ‘Bezig zijn helpt me om het langer vol te houden en dat moet omdat ik nog niet klaar ben hier.’ Haar dagelijkse middagdutje helpt daar ook bij, als ze dat moet overslaan is ze om een uur of vier ’s middags wel klaar met de dag. Ze gaat zo efficiënt mogelijk om met haar energie. ‘Ik probeer om maar één keer per dag de trap op te gaan, want dat kost me veel moeite.’
Boek schrijven
Dat Hermans-Kroot “nog niet klaar is hier” is een understatement. Ze heeft nog allerlei plannen die ze vastbesloten is om uit te voeren. Haar grootste project is het schrijven van een boek. ‘Dat boek wil ik absoluut nog afmaken, de deadline is 14 oktober. Dus tot die tijd moet ik het in ieder geval nog volhouden.’ In het eerste jaar van haar ziekte begon Hermans-Kroot een dagboek met het idee daar een boek van te maken, maar na een tijd liep ze vast. De 26.000 woorden zie ze destijds schreef heeft ze wel altijd bewaard. In mei van dit jaar werd ze gevraagd om een boek te schrijven.
Vanaf dat moment is het heel snel gegaan. ‘Het moest op hele korte termijn gebeuren, omdat het natuurlijk onzeker is hoe lang ik er nog ben. Ten tijde van dat gesprek ging het al wat slechter met me.’ In juli is het contract getekend, het boek getiteld Longeneeslijk – Hoe mijn kanker pure pech en puur geluk kon zijn moet 17 december 2024 verschijnen.
De uitgeverij koppelde Hanneke Mijnster als co-auteur aan Hermans-Kroot, want zelf schrijven is te veel gevraagd. ‘Door de uitzaaiingen in mijn hoofd kan ik die concentratie niet meer opbrengen.’ De verkoop van haar boek loopt goed, vertelt ze trots. ‘De bestellingen stromen binnen. Gisteren stond ik bovenaan de lijst van best verkochte boeken van Bol.com. Bizar.’
Knalfeest en slechte uitslag
Het boek afmaken is één ding, maar Hermans-Kroot wil het natuurlijk ook in handen houden en de boekpresentatie meemaken. ‘Ik wil dat absoluut halen, gelukkig krijg ik heel veel energie van aan dat boek werken. Zonder zo’n project voel ik me een beetje nutteloos. Tot en met mei had ik niet meer zo’n groot doel om naar toe te werken. Ik was bezig met keramiek, leuk, maar geen langetermijndoel. Zulke doelen helpen me, dus toen dat boek op mijn pad kwam dacht ik: dat ga ik doen.’
Naast het voltooien van haar boek zijn er meer dingen die Hermans-Kroot absoluut nog wil doen. Er zijn opnamen gemaakt voor een reünie-uitzending van Over Mijn Lijk, het televisieprogramma waarin ze afgelopen voorjaar te zien was. Presentator Tim Hofman en zijn cameraploeg waren erbij toen Eva en Matthijs trouwden en een knalfeest gaven, toen ze haar diploma kreeg van de opleiding communicatie aan de Fontys Hogeschool in Tilburg, maar ook bij minder vrolijke momenten zoals toen ze een slechte uitslag kreeg na een CT-scan in het Erasmus MC.
De reünie-uitzending van Over Mijn Lijk laat zien hoe het nu gaat met de nog levende hoofdpersonen uit de reeks. ‘Die uitzending is waarschijnlijk in november, die wil ik absoluut ook nog zien.’
Uitvaart
Eind oktober gaat Hermans-Kroot weer meewerken aan een college voor geneeskundestudenten waarin haar casus door het behandelteam wordt besproken. En, last but not least, ze gaat binnenkort met de uitvaartondernemer de laatste details van haar uitvaart regelen. De laatste keer dat ze daarmee bezig is geweest is al twee jaar geleden.
‘Eerst wilde ik een eenvoudige kist, maar ik kies nu toch voor een mand van gevlochten wilgentakken versierd met bloemen’
Ze wil niet dat het een standaarduitvaart wordt. Het afscheid zal plaatsvinden op een plek met uitzicht op de natuur. ‘Eerst wilde ik een eenvoudige kist, maar ik kies nu toch voor een mand van gevlochten wilgentakken versierd met bloemen. Ik denk niet dat ik meer bloemen wil. Zelf lig ik in een stoffen zak in die mand. De ceremoniemeester die onze bruiloft heeft gedaan gaat ook mijn uitvaart leiden. Na afloop is er een nazit voor mijn inner circle in een café of restaurant ergens in de buurt.’
‘Het geeft me rust om bezig te zijn met mijn uitvaart. Ik heb graag de controle, daarom laat ik weten hoe ik het graag wil.’ De laatste tijd vermeed Hermans-Kroot het om naar uitvaartplechtigheden te gaan. ‘Dat vond ik te confronterend. Maar ja, mijn eigen uitvaart, daar moet ik wel bij zijn helaas.’
