Maar er was er nog iets bijzonders aan de jongeman. Hij heeft ook neurologische problemen: autisme, een ontwikkelingsachterstand en problemen met bewegen. Ook autisme was al eerder in verband gebracht met een enkele mutatie in het PAX5-gen, maar of dit een oorzakelijk verband was, bleef onduidelijk.
Muis
De casus bracht Kaiser en in PAX5-gespecialiseerde immunologen van het Research Institute of Molecular Pathology in Wenen samen met neurowetenschapper Aleksandra Badura van het Erasmus MC. Het team ging op zoek naar het antwoord op de vraag: zijn de PAX5-mutaties de oorzaak van zowel de immunologische als de neurologische problemen?
Het antwoord daarop lijkt ‘ja’ te zijn, schrijven de wetenschappers in het Journal of Experimental Medicine. Een muis met exact dezelfde PAX5-mutaties als de jongeman, die het team maakte met de CRISPR-Cas-techniek, leek ontzettend veel op hem. Ook de muis had problemen met afweer door antilichamen, problemen met leren en liet gedrag zien dat lijkt op autisme.
‘Best bijzonder, want in de neurowetenschappen zien we niet zo vaak dat een muismodel zoveel lijkt op een patiënt. Aan de manier waarop de muizen bewegen in de kooi, kun je meteen zien welke muizen de mutatie hebben’, aldus Badura.
Diep in de hersenen
Om het gedrag te verklaren nam Badura een kijkje in de hersenen van de muizen. Daar vond ze afwijkingen in de kleine hersenen en zag ze dat structuren diep in de hersenen – genaamd de substantia nigra en de area tegmentalis ventralis – een stuk kleiner waren dan normaal. Deze afwijkingen waren ook te zien op een MRI-scan van de hersenen van de jongeman.
Specifiek lijkt er een gebrek te zijn aan soort neuron dat andere neuronen afremt. Badura: ‘Dat zou kunnen verklaren waarom de patiënt ongeremd gedrag vertoont. Hoe PAX5 precies de ontwikkeling van deze remmende neuronen beïnvloedt, gaan we verder uitzoeken.’
Dankbaar
Door het muismodel te combineren met de gegevens van de patiënt kan het team nu voor het eerst verklaren hoe een mutatie in PAX5 leidt tot zowel autisme als immuunproblemen. Voor de individuele patiënt levert dit helaas niet meteen een andere of nieuwe behandeling op. ‘Dat is nog een jarenlange weg. We zijn hem en zijn moeder daarom extra dankbaar dat ze wilden meewerken aan ons onderzoek’, aldus Badura.