Willem Geerlings
Geerlings behoort tot een van de eerste generatie Rotterdamse geneeskundestudenten. Hij startte met de opleiding in 1969, toen hij 19 jaar was. Wat volgde was een carrière als internist-nefroloog en diverse bestuursfuncties in de zorg, waaronder bij het Erasmus MC. Zijn band met Rotterdam bleef sterk. ‘Toen ik samen met een mede-Rotterdammer in de raad van toezicht van het Amsterdam UMC zat, moesten we opletten dat we niet steeds over Rotterdam begonnen.’
Even terug naar het begin. Waarom koos u als 19-jarige voor geneeskunde?
‘Toen ik een jaar of 13 was, kwam de gedachte dat ik maar eens dokter moest worden. Ik had daar toen verder weinig ideeën bij. Ik weet nog wel dat ik het boek Bacteriënjagers van Paul de Kruif had gelezen. Als kind had ik al een goede band met de huisarts, misschien ook wel omdat ik een tijdje opgenomen geweest ben in het ziekenhuis voor een kinderziekte. Ik wil geen tranentrekkend verhaal ophangen, maar dat heeft vast meegespeeld. Maar de keuze voor geneeskunde was voor mij geen heilig moeten.’
U begon dus aan de opleiding zonder duidelijke roeping. Hoe beviel het?
‘Ik weet nog precies wanneer ik het leuk begon te vinden. Dat was toen ik de Henderson-Hasselbalch-vergelijking voor bloedgasanalyse uitgelegd kreeg. Op professioneel gebied is de ontdekking van de pathofysiologie en de pathochemie me het meest dierbaar. De practica op zaterdagochtend van professor van Eijk: daar kijk ik ook met veel plezier op terug. Die aandacht voor de wetenschap en de basisvakken in de geneeskundestudie, dat vind ik mooi aan Rotterdam. Maar uiteindelijk heb ik de meest dierbare herinneringen aan het sociale aspect van de studie.’
Vertel, hoe zit dat?
‘Bij de start van de studie kreeg je twee mentoren toegewezen, een vierdejaars en een semiarts. Rotterdam was daarin heel praktisch: we werden ingedeeld op alfabet. Ik belandde met een man of zes of zeven in een groepje. We noemden onszelf De Zwarte Hand, van Pietje Bell. We waren geen van allen actief lid van een studentenvereniging en we deden heel veel samen. Een paar vrienden woonden op een schip, de Seven Seas. Daar gingen we dan eten. We voetbalden in de zaal aan de Oudlaan in het team EDMDDB: Eerst De Man Dan De Bal. Die club is blijven bestaan.’
Jullie zien elkaar nog steeds?
‘Jazeker. Je weet hoe dat gaat met vrienden: er komen mensen bij en er vallen mensen af, maar we komen nog altijd twee keer per jaar samen met de club en onze partners. Ik heb voor de viering van ons 50-jarig bestaan zelfs de feestelijke opening van het nieuwe Erasmus MC laten schieten. Dat zegt wel iets over onze band. Ik was uitgenodigd voor de opening als medebedenker van het nieuwe ziekenhuis. Als lid van de Raad van Bestuur van het Erasmus MC heb ik van 2000 tot 2007 de bouwplannen voor het nieuwe ziekenhuis mogen aanvoeren, samen met medewerkers. Dat was een bijzondere tijd, omdat we specifieke, welhaast academische kennis van ziekenhuisbouw hebben gezocht, gevonden en verder ontwikkeld. Liesbeth van Heel speelde daarin een grote rol. Uit die tijd stamt bijvoorbeeld het idee voor de eenpersoonskamers en de daktuinen. Ik ben uiteindelijk vertrokken voordat de bouw begon. Mijn vrouw zei nog: moet je dat wel doen, stoppen terwijl de plannen nog uitgevoerd worden? Maar ik had alle vertrouwen in een goede afloop.’
U bent opgeleid als internist-nefroloog, maar uiteindelijk zorgbestuurder geworden. Hoe ging dat?
‘Ik werkte al jaren als internist-nefroloog toen ik werd gebeld door een recruiter die zei: “Ik hoorde dat u interesse heeft in een bestuursfunctie.” Dat klopte, maar ik had twee voorwaarden: het moest een academisch centrum zijn en ik moest iets bij de organisatie voelen. Ik voelde alleen iets bij Rotterdam en Groningen. Dat kwam goed uit, want de recruiter bleek te bellen voor lid van de Raad van Bestuur van de Erasmus MC, toen het Academisch Ziekenhuis Rotterdam. Zo is het balletje gaan rollen. Het zijn zeven fantastische jaren geworden.’
Wat kenmerkte u als bestuurder?
‘Als de portier afscheid van je komt nemen als je stopt, dan heb je het volgens mij goed gedaan. Mijn visie was dat je goed in de gaten moet houden wat patiënten en medewerkers meemaken. Zo controleerde ik altijd in het weekend de toiletten op een willekeurig afdeling en at ik een keer per maand met een patiënt mee. Dat lijkt een grap, maar was het niet. Ga er maar eens liggen. Als bestuurder hoop je dat je net genoeg begrijpt om mee te praten, en vooral te vragen en dan verstandig te kunnen beslissen. Bestuurder ben je, dat kan je niet elke dag spelen.’
Inmiddels bent u gepensioneerd. Houdt u het Erasmus MC nog in de gaten?
Lachend: ‘Het enige wat ik in de gaten houd, zijn mijn kleinkinderen. Nee hoor, ik ben trots op het gebouw en op de mensen, de zorg en de prestaties op onderwijs en wetenschap. Ik volg het zeker, helemaal nu er steeds Rotterdammers op televisie zijn. Ik doe het nu zelf iets rustiger aan. Ik doe alleen nog de dingen die ik leuk vind, en dat zijn er nog best veel. Zolang ik niet het gevoel heb dat mensen me zien als iemand uit het stenen tijdperk, blijf ik dat doen. Ik vind snel dingen leuk als er iets inzit van mijn oude vak of kennis over besturen. Ik vind mezelf een ontzettende mazzelaar.’
Willem Geerlings
- Geboren in 1950
- Studeerde af in 1976
- Gepensioneerd, maar nog actief:
- als lid van de accreditatiecommissie van de beroepsvereniging voor bestuurders in de zorg;
- als lid van de beoordelingscommissie over het Citrienfonds van ZonMw;
- als vicevoorzitter van de raad van commissarissen van verzekeraar ONVZ;
- als medisch adviseur van Stichting Voeding Leeft;
- en als lid raad van toezicht van Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij.
Alumni in the spotlight
In de serie ‘Alumni in the spotlight’ spreken we met oud-studenten van het Erasmus MC, de medische faculteit van de Erasmus Universiteit Rotterdam (EUR). Hoe kijken ze terug op de studie, wat zijn ze gaan doen en hoe gaat het nu met ze? Kijk voor meer informatie over de het Erasmus MC Alumni Netwerk op www.erasmusmc.nl/alumni
